[HF20251016-1113:de_finale_wereld_1]
De kern van de mentale staat van homo finalis wordt het dichtst benaderd door de gedachtenflard die James Baldwinin noteerde op de eerste bladzijde van Another Country: ‘Hij was zo moe, zo uitgeput, dat hij nauwelijks de energie had om kwaad te worden; niets aan hem behoorde hem nog toe – het beste heb je me ontnomen, waarom dus ook niet de rest? (…)’
Die fatigue vloeit voort uit overvraagd worden door de wereld waarin finalis moet leven. Zijn reflex: hij trekt zich uit de wereld terug zoals Gontscharov’s lethargische romanfiguur Oblomov die ‘ er niet in slaagt zijn eigen geluk te grijpen’. Of zoals de toch nog actieve, in zijn eigen Nautilus ‘gelukkige’ (of zo men wil ‘ongelukkige’) kapitein Nemo uit een roman van Jules Vernes. De naam van de kapitein betekent in het Latijn ‘niemand’, wat dezelfde naam is als die welke Odysseus zichzelf gaf (in het Grieks) toen die probeerde te ontkomen aan de cycloop Polyphemus. Immers, waar de eenogigheid van het economische principe de finale wereld beheerst, kan alleen de anonimiteit het individu beschermen. Toch neemt de finale wereld uiteindelijk ook de rest: het ontneemt het individu uiteindelijk alle privacy, datgene waarop Verne’s kapitein zo gesteld was.
The text above is part of a preview of a book (in progress) by Leon Dessau, titled Homo Finalis.
More info on the mainpage.
Unless indicated, all imagery on this site is AI generated, prompted in 2025 by Leon Dessau
Images: creative commons / copyright on text by Leon Dessau
Leon Dessau 